“Waterconditionering”, “waterherstructurering”, “elektrochemische kalkverwijdering”: dit zijn slechts enkele van de vele termen die gebruikt worden om de technologieën te beschrijven die ontworpen zijn om de opbouw van kalkaanslag te voorkomen met behulp van een elektrochemische reactie.

In de afgelopen decennia zijn er systemen geweest die gebruik maken van magneten, wikkelspoelen en radiofrequenties, om er maar enkele te noemen. Eén ding hebben ze gemeen: ze kunnen niet garanderen dat kalkaanslag doeltreffend geëlimineerd wordt in elke omgeving. Het zijn geen slechte producten en ze zijn niet volledig ineffectief. Maar ze worden wel beperkt door de wetenschap waarop hun werking steunt. In het beste geval kunnen ze dus helpen het probleem te beperken, maar ze kunnen het niet elimineren. Dit wordt algemeen aanvaard, ondersteund door onafhankelijke wetenschappelijke studies, en in veel gevallen ook openlijk gedocumenteerd op de eigen websites van fabrikanten.

In bijna alle gevallen proberen deze systemen de neerslag te forceren van kalkvormende mineralen in de wateroplossing. In een oplossing zijn deze mineralen niet zichtbaar, maar door neerslag af te dwingen, gaan ze van een vloeibare toestand over naar een vaste toestand. Dit gebeurt met wisselend succes, maar nooit volledig. Wat hierna gebeurt is echter zeer belangrijk. Nu de mineralen niet meer opgelost zijn en zich in een nieuwe vorm binden, creëren ze misschien dan wel geen kalkaanslag meer, maar deze zichtbare afzettingen moeten uit je watersysteem gefilterd worden.
Als je dit niet doet, kan dit ervoor zorgen dat je toestellen en verwarmingsapparatuur vervuild raken, of dat mineralen gewoon weer opgaan in de oplossing en de problemen met hard water blijven voortduren.